DIEGO LASTRA GÓMEZ |
Palabras
Un neno, afectado de parálise cerebral, é axudado durante un exercicio do tratamento. /Arquivo
Por que tanta palabra?, Por que tantas frases abstractas sen un fin concreto?. Tantos proxectos, tantas organizacións, federacións, asociacións, fundacións e tantos congresos. Cando leo ou oio falar sobre a diversidade funcional non entendo nada, e todo debido a esa falta de concreción. Ninguén nos comunica o que estamos esperando oír.
A gran noticia sería que se nos vai conceder a autonomía que nos pertence e os medios que requirimos para conseguir esta meta.
Esa é a clave: a autonomía persoal.
Con ela, do mesmo xeito que calquera outro cidadán, exerceremos os nosos dereitos humanos, sendo capaces de traballar, estudar, relacionarnos coa sociedade que nos rodea e deixando de seguir dependendo física e economicamente dos nosos familiares.
Eles son a nosa vida, xa que o estado social e democrático de dereito non existe. Todo aquel que o apoie nas urnas ha de ser ben consciente que non vai ser correspondido ante un problema grave. Poida que o noso ordenamento xurídico consiga que uns non nos quitemos a liberdade aos outros, pero, se é unha discapacidade o que mingua as túas oportunidades, as administracións non se preocupan de equilibrar as desigualdades.
Fai xa un par de anos que se aprobou a Lei de Autonomía Persoal e Atención ás Persoas en Situación de dependencia. Desde ese momento, moitos somos os que solicitamos os dereitos que nos concede e aínda non recibimos nada. No entanto, ata aquí non comentei mais que o menor dos males. Descorchando botellas estariamos se nos esperase un futuro amparado por unha norma seria, correcta, moderna e civilizada.
En principio intúese unha boa intención da Lei, en artigos como o 3.h): ?A promoción das condicións precisas para que as persoas en situación de dependencia poidan levar unha vida co maior grao de autonomía posible.?, o artigo 4.2.a): ?A gozar dos dereitos humanos e liberdades fundamentais, con pleno respecto da súa dignidade e intimidade.?, ou o artigo 13: ?A atención ás persoas en situación de dependencia e a promoción da súa autonomía persoal, deberá orientarse á consecución dunha mellor calidade de vida e autonomía persoal, nun marco de efectiva igualdade de oportunidades, de acordo cos seguintes obxectivos:
a)Facilitar unha existencia autónoma no seu medio habitual, todo o tempo que desexe e sexa posible.
b)Proporcionar un trato digno en todos os ámbitos da súa vida persoal, familiar e social, facilitando a súa incorporación activa na vida da comunidade.?.
Con todo o seu catálogo de servizos non ofrece ningunha fórmula capaz de conseguir devanditos obxectivos.
Efectivamente, estamos ante unha lei que di chamarse de ?autonomía persoal? pero contraditoriamente só fala de residencias, centros de día, e asistencia domiciliaria.
O cal pouco ou nada pode achegar para acabar coa nosa dependencia.
Esta lei presupón que debemos estar encerrados entre catro paredes.
Está demostrado internacionalmente que a mellor solución para afrontar este problema é a asistencia persoal, capaz de proporcionarnos a liberdade de movemento, capacidade de decisión, e dirección sobre as nosas vidas.
Por desgraza, na nosa nova lei só contémplase no artigo 19 sen moita importancia, e unicamente orientada cara aos estudos, o traballo, e as actividades básicas da vida diaria, negándonos o dereito a gozar do noso tempo libre para ir onde queiramos, quedar con quen nos apeteza, etc.
Isto quere dicir que ao saír do traballo non se nos permite tomar un café cos nosos compañeiros ou ir facer a compra, e que cando é fin de semana non hai praia, nin cine, nin amizades, nin nada do que gozan o resto de seres humanos e que tantos se lles recomenda, ata pola Ou.N.U. E falando desta institución, faise conveniente recordar que, recentemente, aprobou a Convención sobre os dereitos das persoas con discapacidade, a cal defende as nosas ideas e que, inexplicablemente o noso país puido ratificar.
Ben é certo que na nova Lei de Servizos Sociais do País Vasco non se condiciona a asistencia persoal a fins concretos, con todo mantén O copago, outro dos escándalos sociais provocados.
Segundo este sistema de financiamento debemos de pagar unha parte da nosa asistencia co noso diñeiro, o cal, segundo os membros do foro vidaindependiente, leva as seguintes conclusións:
1.Non involucra a toda a sociedade no sistema, discriminando á persoa que vive unha situación de dependencia responsabilizándoa da súa diferenza.
2.Dado que o 93% dos posibles usuarios do sistema son pensionistas os que entren no sistema, verán como a súa pensión media baixa de 576 a 381 ? ao mes, o que de feito representa un empobrecimiento das clases sociais máis débiles.
3.Fai que as persoas que se acollan a este sistema, persoas tradicionalmente discriminadas e economicamente débiles, paguen co terzo que lles corresponde para que a economía española creza, mentres que as administracións terán un gasto final de 0 euros.
4.No mellor dos casos (supondo que os demais países non aumenten o seu investimento) pasa a España do duodécimo ao oitavo lugar de Europa en investimento no sistema de promoción da autonomía, seguindo un 23% por baixo da media europea.
5.Mentres non se adopten as medidas necesarias para pór a España ao nivel europeo medio de gasto social público na promoción da autonomía resultará imposible afrontar este sistema con garantías de éxito.
Para rematar, resulta ofensivo que a decisión sobre que tipo de prestación aplicar en cada caso estea en mans dos profesionais, habendo escoitado ao interesado (Artigo 29), cando debería de ser ao contrario. Sempre prevalecendo a opinión do usuario para deseñar o seu Programa Individual de Atención.
Esta insostible situación, ocasionadora de episodios realmente moito mais dramáticos do que a opinión pública pensa, sen dúbida orixinará unha resposta drástica e contundente por parte do colectivo social ao que pertenzo, posto que este, gravemente decepcionado, seguirá carecendo da súa dignidade.
No meu caso ?valla de exemplo, extrapolable por centos de miles de cidadáns- seguirei dependendo dos meus pais, posto que cando este sistema entre en funcionamento unicamente serei autónomo durante catro horas ao día.
Gustaríame que, aos que redactaron e aprobado este conxunto de barbaridades, alguén lles propuxese dispor do mesmo tempo para os seus equipos de seguridade, porque segundo eles con 4 horas cóbrese toda unha xornada.
De todos os xeitos, aínda que así fose, non lles caiba dubida que serían máis libres que nós.
De todo o anterior, é fácil deducir que o problema radica en que, neste país, aínda existe unha visión retrograda sobre o tema que tratamos.
Isto non cambiará mentres non quede claro que non existen adj>, senón simplemente persoas con diversidade funcional (funcionamos de forma diferente, pero funcionamos) e que temos as mesmas inquietudes que o resto da xente.
Nese momento, os responsables de toda esta tolemia concienciaranse de que estamos ante un asunto no que o aspecto económico queda nun segundo plano, dando preferencia á dignidade humana.
A partir de aí, non nos atacarán con máis palabras a discreción.
Este artigo foi recollido no seguinte blog:
http://blogs.nortecastilla.es/apimf89/posts
Palabras
Un neno, afectado de parálise cerebral, é axudado durante un exercicio do tratamento. /Arquivo
Por que tanta palabra?, Por que tantas frases abstractas sen un fin concreto?. Tantos proxectos, tantas organizacións, federacións, asociacións, fundacións e tantos congresos. Cando leo ou oio falar sobre a diversidade funcional non entendo nada, e todo debido a esa falta de concreción. Ninguén nos comunica o que estamos esperando oír.
A gran noticia sería que se nos vai conceder a autonomía que nos pertence e os medios que requirimos para conseguir esta meta.
Esa é a clave: a autonomía persoal.
Con ela, do mesmo xeito que calquera outro cidadán, exerceremos os nosos dereitos humanos, sendo capaces de traballar, estudar, relacionarnos coa sociedade que nos rodea e deixando de seguir dependendo física e economicamente dos nosos familiares.
Eles son a nosa vida, xa que o estado social e democrático de dereito non existe. Todo aquel que o apoie nas urnas ha de ser ben consciente que non vai ser correspondido ante un problema grave. Poida que o noso ordenamento xurídico consiga que uns non nos quitemos a liberdade aos outros, pero, se é unha discapacidade o que mingua as túas oportunidades, as administracións non se preocupan de equilibrar as desigualdades.
Fai xa un par de anos que se aprobou a Lei de Autonomía Persoal e Atención ás Persoas en Situación de dependencia. Desde ese momento, moitos somos os que solicitamos os dereitos que nos concede e aínda non recibimos nada. No entanto, ata aquí non comentei mais que o menor dos males. Descorchando botellas estariamos se nos esperase un futuro amparado por unha norma seria, correcta, moderna e civilizada.
En principio intúese unha boa intención da Lei, en artigos como o 3.h): ?A promoción das condicións precisas para que as persoas en situación de dependencia poidan levar unha vida co maior grao de autonomía posible.?, o artigo 4.2.a): ?A gozar dos dereitos humanos e liberdades fundamentais, con pleno respecto da súa dignidade e intimidade.?, ou o artigo 13: ?A atención ás persoas en situación de dependencia e a promoción da súa autonomía persoal, deberá orientarse á consecución dunha mellor calidade de vida e autonomía persoal, nun marco de efectiva igualdade de oportunidades, de acordo cos seguintes obxectivos:
a)Facilitar unha existencia autónoma no seu medio habitual, todo o tempo que desexe e sexa posible.
b)Proporcionar un trato digno en todos os ámbitos da súa vida persoal, familiar e social, facilitando a súa incorporación activa na vida da comunidade.?.
Con todo o seu catálogo de servizos non ofrece ningunha fórmula capaz de conseguir devanditos obxectivos.
Efectivamente, estamos ante unha lei que di chamarse de ?autonomía persoal? pero contraditoriamente só fala de residencias, centros de día, e asistencia domiciliaria.
O cal pouco ou nada pode achegar para acabar coa nosa dependencia.
Esta lei presupón que debemos estar encerrados entre catro paredes.
Está demostrado internacionalmente que a mellor solución para afrontar este problema é a asistencia persoal, capaz de proporcionarnos a liberdade de movemento, capacidade de decisión, e dirección sobre as nosas vidas.
Por desgraza, na nosa nova lei só contémplase no artigo 19 sen moita importancia, e unicamente orientada cara aos estudos, o traballo, e as actividades básicas da vida diaria, negándonos o dereito a gozar do noso tempo libre para ir onde queiramos, quedar con quen nos apeteza, etc.
Isto quere dicir que ao saír do traballo non se nos permite tomar un café cos nosos compañeiros ou ir facer a compra, e que cando é fin de semana non hai praia, nin cine, nin amizades, nin nada do que gozan o resto de seres humanos e que tantos se lles recomenda, ata pola Ou.N.U. E falando desta institución, faise conveniente recordar que, recentemente, aprobou a Convención sobre os dereitos das persoas con discapacidade, a cal defende as nosas ideas e que, inexplicablemente o noso país puido ratificar.
Ben é certo que na nova Lei de Servizos Sociais do País Vasco non se condiciona a asistencia persoal a fins concretos, con todo mantén O copago, outro dos escándalos sociais provocados.
Segundo este sistema de financiamento debemos de pagar unha parte da nosa asistencia co noso diñeiro, o cal, segundo os membros do foro vidaindependiente, leva as seguintes conclusións:
1.Non involucra a toda a sociedade no sistema, discriminando á persoa que vive unha situación de dependencia responsabilizándoa da súa diferenza.
2.Dado que o 93% dos posibles usuarios do sistema son pensionistas os que entren no sistema, verán como a súa pensión media baixa de 576 a 381 ? ao mes, o que de feito representa un empobrecimiento das clases sociais máis débiles.
3.Fai que as persoas que se acollan a este sistema, persoas tradicionalmente discriminadas e economicamente débiles, paguen co terzo que lles corresponde para que a economía española creza, mentres que as administracións terán un gasto final de 0 euros.
4.No mellor dos casos (supondo que os demais países non aumenten o seu investimento) pasa a España do duodécimo ao oitavo lugar de Europa en investimento no sistema de promoción da autonomía, seguindo un 23% por baixo da media europea.
5.Mentres non se adopten as medidas necesarias para pór a España ao nivel europeo medio de gasto social público na promoción da autonomía resultará imposible afrontar este sistema con garantías de éxito.
Para rematar, resulta ofensivo que a decisión sobre que tipo de prestación aplicar en cada caso estea en mans dos profesionais, habendo escoitado ao interesado (Artigo 29), cando debería de ser ao contrario. Sempre prevalecendo a opinión do usuario para deseñar o seu Programa Individual de Atención.
Esta insostible situación, ocasionadora de episodios realmente moito mais dramáticos do que a opinión pública pensa, sen dúbida orixinará unha resposta drástica e contundente por parte do colectivo social ao que pertenzo, posto que este, gravemente decepcionado, seguirá carecendo da súa dignidade.
No meu caso ?valla de exemplo, extrapolable por centos de miles de cidadáns- seguirei dependendo dos meus pais, posto que cando este sistema entre en funcionamento unicamente serei autónomo durante catro horas ao día.
Gustaríame que, aos que redactaron e aprobado este conxunto de barbaridades, alguén lles propuxese dispor do mesmo tempo para os seus equipos de seguridade, porque segundo eles con 4 horas cóbrese toda unha xornada.
De todos os xeitos, aínda que así fose, non lles caiba dubida que serían máis libres que nós.
De todo o anterior, é fácil deducir que o problema radica en que, neste país, aínda existe unha visión retrograda sobre o tema que tratamos.
Isto non cambiará mentres non quede claro que non existen adj>, senón simplemente persoas con diversidade funcional (funcionamos de forma diferente, pero funcionamos) e que temos as mesmas inquietudes que o resto da xente.
Nese momento, os responsables de toda esta tolemia concienciaranse de que estamos ante un asunto no que o aspecto económico queda nun segundo plano, dando preferencia á dignidade humana.
A partir de aí, non nos atacarán con máis palabras a discreción.
Este artigo foi recollido no seguinte blog:
http://blogs.nortecastilla.es/apimf89/posts
comentarios Publicar un comentario
Publicar un comentario