¡Denuncia!...¡Tes dereito a xustiza gratuita!





DISCRIMINACIÓN: MESTRA CEGA ¿XUBILARANA CON 29 ANOS?

6/10/09
 
 
Deixámosvos unha carta escrita por unha profesora cega contando a súa odisea para poder traballar como mestra encontrando únicamente trabas e impedimentos por parte da Administración que a discrimina e lle nega apoios e que busca a súa xubilación con 29 anos

"Estimados lectores:

O meu nome é Rocio, teño 29 anos e son cega. Son licenciada en Folología Hispánica e Tradución e Interpretación por alemán. En 2004 aprobei as Oposicións ao corpo de profesores de Ensino Secundario, pola especialidade de Música. Estiven a traballar catro ños por diferentes pobos de Granada, onde me fué bastante ben por contar cunha serie de servizos que esta capital ofrece; voluntariado do ONCE para lectura e corrección de exames, proporci´n do material tiflotécnico necesario, técnicos de rehabilitación visual, etc. Á parte, o feito de vivir nesta cidade supúñame moita independencia. O curso 2007-2008 puiden gozar así mesmo dun profesor de apoio asignado pola Consellería de Educación, que me acompañaba na aula dous días en semana. O tres restantes pasábaos con outro compañeiro cego que estaba destinado nun pobo próximo. Con todo, todo cambiou o curso 2008-2009, cando me adjudicareon destino definitivo na pedanía xerezana de Guadalcacín. Ao tratarse dun pobo pequeno e con non moi boas comunicacións de autobuses vinme illada; á parte disto, o ONCE de Xerez non ofrecía servizo de voluntariado para lectura de exames e documentos. Solicitei un apoio á Administración, que me fué denegado. Curiosamente, ao meu compañeiro de Selecta foille concedido: o seu asistente acode á aula todos os días. E trátase da mesma Consellería de Educación! Pero en Granada contémplase tal apoio e en Cádiz non; non me pregunten por que.

No pobo sentíame un pouco acosada porque os meus alumnos vivían alí á beira, sabían todos os meus movementos e algún mesmo me amanazó cando o advertín dunha amoestación escrita por mal comportamento: "Ouve, que se onde vives". a disciplina no Instituto deixaba moito que desexar. Vinme soa e sen recursos, pois non dispuña de ninguén para lectura de exámentes; resultábame difícil acceder aos servizos máis elementais por atoparme nun pobo pequeno, etc. Todo isto fixo que de dese de baixa a finais de outubro. En febreiro em citou a Asesoría Médica da Delegación de Cádiz. O Inspector Médico que me viu non me deu opción a nada: apenas ocupei a cadeira fronte a el espetoume que o meu problema non é a depresión, senón a cegueira e que aí o que procedía era enviarme ao tribunal de incapacitación; é dicir, xubilarme. tentei rebaterlle. non era posible que eles me hubiensen dado a praza e agora ma quisientan quitar; por lei resérvase un número de prazas para discapacitados; hai outros cegos traballando e algúns dispoñen até de apoio por parte da Administración; noutros centros con máis recursos podería desempeñar o meu traballo perfectamente. faleille dos meus plans de solicitar comisión de servizos a Granada. "Esquéceche diso- interrompeu de moi mala maneira-. Aquí o único que temos é un posto de destino e unha persoa que non pode desempeñar o seu traballo no devandito posto". Sobre o apoio que está a recibir o meu compañeiro, dixo simplemente que non se contempla".

A comisión de servizos foime denegada. Claro, a Asesoría Médica de Cádiz era a encargada de supervisala. Recurri e tamén me denegaron o recurso. En xuño pedín o alta, que tampouco me aceptaron. Agora sigo de baixa esperando á que o Tribunal de Incapacitación ditamine si vai xubilarme ou non ou ben a que a Consellería de Educación ofrézame outra resposta. Sobre todas estas pericipecias falo na miña blog:

http://viviraciegas.blogspot.com

Agradézolles sinceramente a súa atención.
Rocio Sanchez"
 
 
comentarios Publicar un comentario