CURSO DE INFORMATICA

Estamos a programar o novo curso de Actividades, a partir do vindeiro mes de Abril, dentro do Proxecto de Aula Aberta que subvenciona a Deputación Provincial. A continuación, amosámosvos unha relación inicial de os cursos que cremos que os han ser de utilidade.

1-. Curso de Informática e Internet: 2 días á semana
2-. Obradoiro de Habilidades sociais e Autonomía Persoal
3-. Manualidades e Coiro
4-. Obradoiro de Nutrición

Queremos elaborar unha lista de posibles asistentes para coñecer a viabilidade dos mesmos e poder elaborar grupos . Podedes chamar por teléfono á Asociación para apuntarvos ós cursos, dicirnos o que vos parecen, os horarios que vos sexan máis convintes, ou suxerir novos temas para incluír no calendario.

O noso enderezo é:

R/Colón, esquina Mendizábal, Bloque 4, Portal 5, baixos 38-39 en Esteiro, (fronte á Escola Politécnica - Facultade de Inxenieros -, ó carón da Casa do Patín).

DENUNCIA. TI PODES

ESTAMOS A FACER DENUNCIAS DE TODO O QUE NON SEXA ACCESIBLE A TODAS AS PERSOAS: Rampas, beirarrúas, transporte público, comercios, edificios públicos,... ou todo aquilo que consideredes que non é o suficientemente accesible para todos e todas
PRECISAMOS A VOSA AXUDA POIS NON PODEMOS ESTAR AO TANTO DE TODOS OS PROBLEMAS DE ACCESIBILIDADE DE HAI. AGRADECEMOS TODOS OS DATOS QUE NOS POIDADES FACILITAR.

(Por exemplo, esta beirarrúa da foto)

XA TEMOS MEDIADORA DAS PERSOAS CON DIVERSIDADE FUNCIONAL

Entrevista que collemos do Diario de Ferrol e publicamos para que poidades ver os pensamentos da persoa encargada de "mediar" polos nosos dereitos



Lucía Pérez, Mediadora de las personas con diversidad funcional

Su vida cambió radicalmente en el año 2000 cuando le diagnosticaron una enfermedad que la dejaría en una silla de ruedas. Desde entonces lo ha tenido claro y, con la premisa de que “la silla está debajo del culo, no en la cabeza”, se hizo socia de la ASCM y empezó una nueva vida marcada por el trabajo, la constancia y la defensa de los intereses de las personas del colectivo al que representa.Un trabajo que no ha hecho más que empezar.

Entrevista de Montse Fernández
El pasado tres de mayo la Comisión de Accesibilidad acordó elegir a Lucía Pérez Pereira como mediadora de las personas con diversidad funcional de la ciudad, decisión que fue ratificada en el pleno de final de mes. Se trata de un órgano de participación a través del cual esta persona se convertirá en el nexo de unión entre las asociaciones y colectivos de personas con diversidad funcional de la ciudad y los poderes públicos o, lo que es lo mismo, el gobierno municipal. Así, su principal tarea será trasladar a los políticos las necesidades y dificultades con las que se encuentra el colectivo, así como analizar aquellas actuaciones que se lleven a cabo en la ciudad y que puedan resultar lesivas para sus derechos e intereses. Se trata, en definitiva, de un órgano de asesoramiento y que podrá acudir a los plenos o comisiones informativas “con voz pero sin voto”, como ella misma puntualizó.
A la espera de tomar posesión de su cargo, Lucía Pérez está feliz por su reciente elección como Mediadora y ya tiene en mente muchas cosas que se deben mejorar en la ciudad. De este asunto y otros quiso hablar con Diario de Ferrol.
—¿Para cuándo la toma de posesión del cargo?
—Aún no lo sé, supongo que de cara a la próxima semana, ya que el lunes me reuniré con María –concejala de Benestar– y ya hablaremos de eso y muchas cosas más.
—¿Que implica para usted convertirse en mediadora?
—En el plano laboral, desde luego que voy a tener muchísimo trabajo, seguro. Probablemente voy a recibir muchas críticas porque no es fácil trabajar al gusto de todos y además esto no es cosa de un sólo día. También es muy necesario el apoyo de todos los colectivos y del propio Concello, ya que yo puedo saber mucho de diversidad funcional pero sé muy poco de la sensorial, motivo por el cual necesitaría el respaldo de estas persona para aprender. De hecho una vez que se abra la oficina en la Casa Solidaria espero reunirme con todas estas personas.
—¿Que la llevó a presentarse para este puesto?
—Lo primero que me llevó a presentarme es que creo que valgo para este puesto, sino no me hubiese presentado. Además, yo tengo una visión más global del problema porque hoy soy una persona discapacitada, pero hasta el año 2000, que fue cuando me vino la enfermedad, yo era una persona normal, por eso creo que puedo ver las cosas desde los dos puntos de vista.
—¿Cuál es el principal inconveniente con el que se ha encontrado?
—Sobre todo las barreras sociales, que aún existen, porque por muchas barreras arquitectónicas que nos quiten es difícil avanzar con las sociales. Aveces los mismos discapacitados somos los que ponemos estas barreras. Siempre recuerdo al primer terapeuta que me sentó en una silla de ruedas y me dijo la silla está debajo del culo, no en la cabeza. Hoy soy yo quien da este consejo a la gente.
—¿Qué le pareció la Casa Solidaria?
—Me pareció muy bien, muy bonita, pero eché de menos algunas cosas como el sistema de voz para invidentes en los ascensores, ya que ellos deben saber en que piso están en cada momento. En los baños, por ejemplo, uno de los espejos está puesto de tal forma que una persona en silla de ruedas no se puede ver, algo que se solucionaría con un poco de inclinación. Otro de los detalles que aprecié y que seguro que aún se puede solucionar junto a los otros es el mostrador que está situado a la entrada del inmueble. Es muy alto para personas que, como yo, utilizan silla de ruedas. Bueno son detalles, las virtudes y defectos reales se ven cuando empiezas a utilizar el edificio.
—¿La figura del mediador surge del desconocimiento de los políticos?
—A ver, yo creo que el desconocimiento es relativo, ya que nuestras quejas y reivindicaciones llegan a diario a todas las Administraciones y al Concello de Ferrol en nuestro caso concreto. Yo creo que lo que hay es falta de interés. A partir de ahora como mediadora que soy les trasladaré en los plenos y comisiones todas las cosas que vayamos viendo.
—¿Como qué?
—Pues, por ejemplo, las rampas de acceso a edificios públicos. Ahora nos la pusieron en la biblioteca de Ferrol, por la parte de atrás, pero enseguida se llena de maleza y hierbas y tardan mucho en adecentarla.
—¿Cuáles son las primeras carencias que perciben en una ciudad como Ferrol ?
—Uno de los problemas importantes se produce a la hora de ir a la playa. Es una pena vivir en una ciudad como Ferrol y no poder bañarse en las playas. Los accesos son imposibles. Además, en los lugares que hay pasarela, ésta se acaba de repente dejando tirada a los usuarios en medio de la playa por donde pasa todo el mundo. De ir a bañarnos ni hablar, es imposible, ya que ninguna de las pasarelas llega al agua y siempre dependes de alguien que te ayude.
—¿Qué playas disponen de pasarela?
—Que yo sepa la de Caranza, A Graña y Doniños, pero ninguna tiene pasarela que llegue hasta el mar.
—¿Y el transporte?
—Fatal. Fíjate que ni tan siquiera ahora con el Xacobeo podemos ir a Santiago de Compostela en autobús, ya que ninguno de ellos está acondicionado. Pero no sólo para ir a Santiago, no podemos coger el famoso Noitebús que tanto anuncian y no digamos para ir a las playas, ninguno está adaptado para personas con movilidad reducida. Yo, por ejemplo, estudio en la UNED y para ir a mis clases dependo de un compañero que me lleva en su coche, ya que en transporte público es imposible para mí. Otro de los problemas que tenemos las personas con problemas de movilidad es que necesitamos de rehabilitación constante y el autobús nos deja en el Arquitecto Marcide pero no nos acerca al Novoa Santos, que es donde está el área de rehabilitación. Yo para ir a una revisión, por ejemplo, dependo de mis padres o amigos. Ésta es una de las cuestiones que tendré que hablar con María López.
Estos temas y otros problemas de la ciudad como aceras demasiado estrechas o en mal estado, falta de accesos a edificios públicos, adaptación de medios de transporte y mejoras en la accesiblidad de las playas, son sólo algunas de las reinvidicaciones de la mediadora Lucia Pérez, que irá añadiendo a su lista además de las que le hagan llegar el resto de colectivos con diversidad funcional de la ciudad.

O CONCELLO É DE TODOS E PARA TODOS E TODAS

O Valedor do Pobo danos a razón de que a Porta de atrás do Concello ten que estar aberta para todo o mundo e non pechada, apta só para persoas con movilidade reducida, ou polo menos que ao garda lle pareza que teñen movilidade reducida.
Tras enviar varios escritos ao concello, dos que non tivemos contestación, enviamos ao Valedor a nosa queixa de que se nos discrimina a entrar pola porta traseira do edificio do Concello, pero atopamos unha pequena barreira pois está pechada e só pode ser aberta polo garda de seguridade que é quen decide se a persoa ten ou non a posibilidade de pasar... Se te moves en cadeira de rodas é evidente para él a movilidade reducida, pero se non a levas o non levas un bastón, tes que facer por subir as escadas da Porta Principal...E se non podes, quedas sen poder entrar no edificio do Concello...E isto é grazas as novas normas do concello...Un edificio que ata fai pouco era público, converteuse en algo exclusivo para quen poida subir as escadas ou demostre que ten movilidade reducida.
¿Temos que levar unha identificación na frente? ¿Acaso non é discriminación ter unha entrada só para persoas con movilidade reducida?
Queremos entrar por unha porta ou entrada para todas as persoas, sen excluir a ninguén.
Agora do Concello din que van facer unha pasarela, ¿e mentres non está lista? ¿seguen facendo segregación? ¿Vannos facer un carné? ¿Poñeránnos unha identificación na frente, que sexa ben visible??
Segundo dí o Valedor do Pobo, temos dereito a entrar por unha mesma porta; e o Concello ten que facelo efectivo...¿Será verdade que somos iguais en dereitos?

AXUDAS PARA A PROMOCIÓN DA AUTONOMÍA PERSOAL E A ACCESIBILIDADE (NON PERIODICAS)

A consellería de Traballo e Benestar Social abriu o prazo para solicitar as axudas para a Promoción da Autonomía Persoal e a Accesibilidade (Axudas non periódicas)

O mércores 7 de abril saiu publicado no DOGA a orde que establece as bases reguladoras para a solicitude das axudas individuais non periódicas para as persoas maiores e persoas con discapacidade.

A finalidade das axudas é a de colaboura en determinados gastos. O prazo remata o 7 de maio.


- Apoiar á persoa co axudas técnicas ou produtos de apoio:

• Máximo subvencionable: 2.500 €

- Facilitar as adaptacións do fogar e eliminación de barreiras arquitectónicas e de comunicación no interior da vivenda:

• Máximo subvencionable: 3.000 €

- Adquisición de prótesis dentales e audífonos

• 500 € para protesis dentales e 800 € para audífonos

Financiaranse só aquelas actuacións que foran realizadas no ano 2010

No caso de teren algunha dúbida, atenderémolo gustoso nas nosas oficinas, prestándolles a nosa axuda para toda a información que precisen.

PRIMEIRO BEBÉ SELECCIONADO PARA NON TER DISTROFIA MUSCULAR

A DIAGNOSE XENÉTICA PREIMPLANTATORIA EXTÉNDESE EN ESPAÑA

Esta nova publicouse nun xornal de Barcelona o día 26 de Febreiro deste mesmo ano:

A implantación de embrións sans corta a transmisión de enfermidades graves ás próximas xerazóns

O primeiro bebé seleccionado xenéticamente en españa para non ter unha rara enfermidade hereditaria chamada distrofia muscular facio-escápulo-humeral (DFSHC) naceu no hospital Quirón de Barcelona. O nacemento de Carla , que pesou 2.480 gramos e mediu 46,5 centímetros, produciuse o pasado 9 de marzo. Na súa familia rexistráranse casos da enfermidade polo que os seus pais sometéronse a un tratamento de reproducción asistida no que analizáronse xenéticamente os embrións. Isto permitiu distinguir aqueles que podían sufrir ou transmitir a enfermidade e implantar únicamente no útero da nai embrións sans. Esta técnica de selección embrionaria introduciuse na década pasada e nos últimos anos extendeuse o seu uso para prever enfermidades hereditarias graves. Carla é o primeiro caso no que a técnica empléase para evitar a DFSHC. Ao non seren portadora da alteración xenética que causa a enfermidade, non transmitirá a doenza aos seus fillos, si é que algún día os tivera. Asemade, a diagnose preimplantatoria axuda a erradicar enfermidades graves xa que corta a súa transmisión dunha xerazón á seguinte...

Para máis información:
http://www.lavanguardia.es/free/edicionimpresa/20100326/53898020081.html
http://www.lavanguardia.es/premium/edicionimpresa/20100326/53898020081.html

DIVERSIDADE SEN FRONTEIRAS

Traducimos este artigo aparecido na Revista Paris - Match no mes de Marzo:

O drama de Dede, o home-árbore

O seu caso médico apaixonou ao mundo enteiro logo da difusión da reportaxe de Discovery Channel titulado " O Home-árbore ". A pesar de numerosas operacións, o indonesio Dede segue sufrindo sempre de verrugas xigantes.

É un home que quere vivir como todo o mundo, que leva pequenas lentes redondas e vive coa súa familia nun pobo de Indonesia. A consecuencia dun corte sen importancia na perna, este sinxelo pescador converteuse moi ao seu pesar nunha besta de feira cuxas visitas ao hospital apaixonan á prensa local. Alcanzado por unha forma rara dun papilomavirus humano (HPV), sofre de verrugas xigantes que parecen brotar sobre o seu corpo e a súa cara, coma se o home mudase co transcurso dos meses e anos nunha bela árbore completamente viva. Co desenvolvemento da enfermidade, foi despedido do seu traballo e a súa muller abandonouno, deixándoo cos seus dous nenos.
Para sobrevivir tivo que exporse nun espectáculo de feira como "monstro" aínda que a súa aparencia non tiña nada de simulación.

Unha nova operación o xoves

O seu paso pola televisión americana nunha reportaxe de Discovery Channel titulado "O Home-árbore" foi criticado polas autoridades indonesias, reprochando aos xornalistas o querer explotar a súa imaxe física para un documental sensacionalista, sen contrapartida financeira. Con todo, isto permitiulle ao "Home-árbore" ser examinado polo especialista en dermatoloxía da universidade de Maryland, Anthony Gaspari, que fixou un protocolo de coidados precisos, afirmando a súa impotencia ante este caso sen precedente. Ademais dunha forma particularmente virulenta do papilomavirus humano - virus que provoca as verrugas baixo diferentes formas-, Dede é vítima dunha anomalía xenética que non permite ao seu corpo loitar contra a infección.

O domingo, Dede, escoltado pola súa familia e os seus pais, volveu ao hospital de Bandong, ao oeste de Xava. Sufrirá unha nova operación cirúrxica o vindeiro xoves para quitarlle verrugas que crecen sobre os brazos e sobre as pernas. Dede xa pasou polo quirófano en oito ocasións, cun índice de curación do 90 % para as diferentes zonas tratadas, o que demostra un verdadeiro progreso ata se non pode esconder as numerosas verrugas que percorren o seu corpo, particularmente as dos membros superiores e inferiores. Hoxe, á idade de 37 anos, non é xa unha fonte de pullas, senón máis ben o símbolo dunha coraxe inaudita ante a inxustiza da enfermidade.

http://www.parismatch.com/Actu-Match/Monde/Actu/Le-drame-de-Dede-l-homme-arbre-171226/


Olga Álvarez Villaverde

Del Blog "La sonrisa de Arturo"

Bases para unha EDUCACIÓN INCLUSIVA

Bases para unha renovada educación inclusiva
DOCUMENTO DO CERMI

Dende fai uns meses vense de falar e traballar por acadar un Pacto Social e Político pola Educación, que oriente o noso sistema educativo hacia a calidade, a equidade e a utilidade social. A Discapacidade organizada quixo dende o primeiro momento participar nese debate, longo tempo postergado, formulando propostas para que a reactivación da Educación Inclusiva e a xestión da diversidade foran elementos de primeira importancia dese tan esperado acordo. O Pacto que se está a fraguar e cuxa necesidade é ineludible, polo que non é entendible un fracaso, debe incorporar unhas bases firmes e nítidas, en pro da educación inclusiva, que poderíamos comprimilas deste xeito:

Establecer coma marco orientador e de referencia necesaria da lexislación, as políticas e as decisións e prácticas educativas dos Poderes Públicos a Convención Internacional sobre Os Dereitos das Persoas con Discapacidade, adoptada por Nacións Unidas en Decembro do 2008 e vixente e plenamente aplicable en España dende Maio de 2008. En especial o seu artigo 24, consagrado á Educación Inclusiva das Persoas con Discapacidade. A lexislación estatal e autonómica debe revisarse con celeridade para que exista unha completa acomodación entre a visión da educación Inclusiva da Convención e o noso sistema educativo.

Garantir o principio de acceso normalizado do alumnado con discapacidade aos recursos educativos ordinarios, sen discriminación ou segregación de nengún tipo por esta circunstancia, proporcionando os apoios necesarios para que a educación inclusiva nun entorno educativo aberto sexa sempre realidade. Do mesmo xeito, é preciso asegurar a libre elección do proceso educativo por parte do alumno con discapacidade ou os seus representantes legais, respetando as suas preferencias para, o cal levaranse a cabo os axustes razoables que sexan precisos.

Dirixir as estructuras de educación non normalizada aínda existentes no noso país hacia a súa plena converxencia co modelo de educación inclusiva, convertíndose en recursos e apoios para o éxito da ensinanza en entornos ordinarios.

Incorporar os principios de non discriminación, accesibilidade universal e deseño para todos nos procesos de ensinanza-aprendizaxe e nos de avaliación, na aplicación dos materiais didácticos e nas novas tecnoloxías, así coma nos contidos de formación do profesorado.

Asegurar que os proxectos educativos dos centros incorporen plans de atención á diversidade que teñan reflexo entre os indicadores de calidade dos mesmos, así coma na aplicación do principio de equidade.

Adecuar as novas tecnoloxías aos principios de accesibilidade universal e deseño para todos co obxeto de que os estudantes con discapacidade atopen nelas unha oportunidade e non unha barreira, no acceso á información, á comunicación e ao coñecemento.

Incorporar o deseño para todos e a accesibilidade universal na proposta curricular de formación e na adquisición de competencias prevista nas distintas titulacións universitarias

Asegurar que o Plan de Bolsas e axudas ao estudo estea ao alcance de tódolos estudantes con discapacidade, independentemente do grao e tipo da mesma.

Promover a coordinación do profesorado que imparte os diferentes niveis e a adecuada orientación psicopedagóxica co obxecto de posibilitar o tránsito do alumnado con discapacidade entre as distintas etapas educativas, para a súa posterior capacitación profesional e inserción no mundo laboral.

Desenvolver e facer efectivos por parte das Administracións competentes os mandatos en materia educativa recollidos na Lei 27/2007 de 23 de Outubro, pola que se recoñecen as línguas de signos españolas e regúlanse os medios de apoio á comunicación oral das persoas xordas, con discapacidade auditiva e xordocegas.

Fomentar a coordinación co movemento asociativo da discapacidade e das súas familias para a mellora dos procesos de inclusión e atención ao alumnado con discapacidade e das suas familias.

CERMI

ASISTENTE PERSOAL

O CERMI (Comité Español de Representantes de Persoas con Discapacidade) reclamou ás Comunidades Autónomas que fagan extensiva a figura do asistente Persoal dentro das prestacións para a Autonomía e Atención á Dependencia (SAAD)
Coma prestación que promove a autonomía persoal, o CERMI considera que a asistencia persoal está ben lonxe de acadar os esperados niveis, polo que hai que fomentar o recoñecemento ás persoas beneficiarias do SAAD.
A 1 de Marzo de 2010, só había 698 prestacións de asistente persoal recoñecidas, o 0.12% do total de prestacións do Sistema; 540 delas pertencen ao País Vasco.A maioría das CC.AA. no recoñeceron nengunha prestación deste tipo.
Os servizos sociais autonómicos que propoñen os programas de atención deben dispor dun maior coñecemento desta figura e terla moi en conta á hora de establecer as prestacións máis axeitadas para cada persoa.
Asemesmo, o CERMI reclama que se creen oficinas de vida independente por parte de cada Administración Autonómica,ligadas co movemento asociativo da Discapacidade, para xestionar estes servizos de asistencia persoal e a sús difusión e o fomento dese estilo de vida.
Para ampliar o recoñecemento desta figura, a prestación da Asistencia Persoal ten que ser reforzada legalmente, polo que no momento da revisión do SAAD, o CERMI plantexa que esta figura poda aplicarse a tódalas persoas en situación de dependencia, á marxe do seu grao ou nivel, e para todo tipo de actividades da persoa.